Post-porn op een feministische anarcho server

Twitter is overgenomen door een baby miljardair. De een schrikt zich rot. De ander kijkt vanaf een veilig vlotje toe hoe het schip in brand vliegt en langzaam naar de onmetelijke bodem van het internet afzakt om zich bij Hyves, Google+ en Altavista te voegen. Als Instagram, WhatsApp of TikTok volgend seizoen tegen een ijsberg aanvaren… Waar staan wij dan? Nog steeds op het zinkende schip, of toch ook op een vlotje?

Het is tijd om te gaan. Ga je mee? Je hoeft weinig te doen, alleen je data oppakken en gaan. De miljardairs kunnen zelf het licht wel uit doen terwijl wij surfen naar een beter internet. Een internet dat voor mensen is, en niet voor miljardairs die al te lang als bloedzuigers de ziel uit onze gemeenschappen hebben gezogen. Het is niet ver; het ligt grotendeels al klaar, want je bent een van de laatsten die het zinkende schip van het gecentraliseerde net verlaat.

Je bent een van de laatsten die het zinkende schip van het gecentraliseerde net verlaat

De meest gemarginaliseerden die op het huidige web werden vertrapt hebben al een uitweg gevonden. Zij zitten al jaren op een leuker internet dat hun communities versterkte in plaats van versplinterd. Migranten, sekswerkers, kinderen en digibeten, voor hun is het internet het al jaren net niet. De algoritmes hebben het web herschapen in een zichzelf herhalende tellsell reclame waar elke originaliteit, underground en ruimte voor de ander allang is uitgeperst. De enige uitzondering is de stem die aanzet tot extreme emotionele reacties, woede het liefst, want deze reptielenbrein reactie houdt ons aan onze social media streams geketend. De stem van minderheden; de migrant, de sekswerker en de belangen van kinderen en digibeten…? Die worden onderdrukt, verstopt en in het beste geval genegeerd.

Zoals bijvoorbeeld porno actrice Annie Sprinkle. Zij stond eind jaren negentig aan de wieg van de post-porn beweging: “Post-porn is de enige kunstvorm die seksueel gedrag representeert zoals het is: met vloeistoffen, geur, zweet, geluid. In onze heterogene en patriarchale samenlevingen wordt ons geleerd om sexualiteit in het geheim te voelen en ervaren. Wij maken het publiek en claimen en delen dat wat we niet tot een geheim willen maken”. [1] Post-porn kwam tot leven maar de claim tot publiek maken wat anderen geheim willen maken bleek lastiger dan verwacht. De kunst werd ontkend, gecensureerd en van de meeste platformen geweerd. Maar daar waar een platform nog kan zeggen dat je te gast bent en zij de regels bepalen, wilden zelfs menig webhoster niet de kunst van de post-porn beweging op de server hebben staan. De groep werd gedwongen van server tot server te trekken. De anti-patriarchale claim strandde toen bleek dat in de wereld van servers de CIS mannen nog altijd de baas zijn.

De ontheemde groep producers, artiesten en sex-werkers kwamen terecht in een klein dorpje in de Catalaanse bergen ten oosten van Barcelona. In de anarcho-tech gemeenschap van Calafou vond men eindelijk een welwillend oor. Hier ontspon zich het gesprek dat aansloot bij wat in Calafou al jaren gebeurde; het opzetten van feministische servers. Dat bleek het antwoord te zijn. De post-porno artiesten legden geld samen en investeerden in hun eigen infrastructuur waar zij de regels bepaalden. Toegang, opslag, uitwisseling, kennis, verbinding; allemaal op de voorwaarden die passen bij de gemeenschap die de server dient. Dat is niet langer een model waar alleen de verdrukten behoefte aan hebben.

De post-porno artiesten legden geld samen en investeerden in hun eigen infrastructuur waar zij de regels bepaalden

Het algemene publieke debat van iedereen vind tegenwoordig plaats in een winkelcentrum, niet op een publiek plein. Het debat zelf bestaat er uit dat we zo hard mogelijk naar elkaar schreeuwen, en als dat niet genoeg is, dan kan je van Mark Zuckerberg of van Elon Musk een megafoon huren. Maar deze krijg je alleen als je van plan bent er iets mee te roepen dat hun aanstaat. De hele publieke sector, van musea tot activisten, van journalisten tot vakbonden, zien zich genoodzaakt deze megafoons te huren om hun publiek nog te bereiken. Maar de tijd is gekomen dat ze in gaan zien dat zij niet afhankelijk zijn van de grote platformen, maar de grote platformen van hun. Als we allemaal onze data oppakken en wegsurfen naar een beter internet, dan storten de platformen als kaartenhuizen in elkaar.

Als we allemaal onze data oppakken en wegsurfen naar een beter internet, dan storten de platformen als kaartenhuizen in elkaar

Waar staat jouw data? Waar staan je foto’s, je likes en waar vertel jij je vrienden dat je ze mist en dat het tijd wordt om weer samen te komen? Op een anti-patriarchale, anti-racistische, feministische server? Weet je waar de server staat, wie zorgt dat ze stroom heeft? Wie geeft haar updates? Hoe heet ze? Het is nooit te laat om de materialiteit van je data te herkennen en te besluiten dat het uitmaakt waar je de digitale kant van je leven een huis geeft.

Of zoals Donna Haraway het in 1985 al zei: “Technologie is niet neutraal. Wij zijn in wat we maken, en het is in ons. We leven in een wereld van verbindingen en het doet er toe welke gemaakt worden en welke verbroken.”

Het is tijd om de verbindingen te verbreken met de technologie die ons ontmenselijkt en de technologie die we in ons willen hebben zelf te gaan maken. Kom je ook?

Ontdek het menselijke internet.
10 webtippies voor deze maand:
Het Twitter alternatief dat groeti als kool: mastodonservers.net/servers
Youtube alternatief: joinpeertube.org
Een Franse groep die werkt aan een hele hoop moooie digitale middelen tot verbinding framasoft.org/en
De hoster activisten en hun groepen: disroot.org
Voor de DIY types onder ons: yunohost.org