Social media maken protestbewegingen kapot

Als je over de A2 de stad in komt dan zie je bij de Dijkzichtbrug graffiti boven de weg. Ooit, al weer 20 jaar geleden, hing daar een activist ondersteboven en schreef www.steunmaarten.org. Ze vergat daarbij dat de S ondersteboven ook gewoon een S is. Die staat daar al 20 jaar in spiegelbeeld. Daar kan je om gniffelen, maar bovenal verbaast het dat de tekst na al die jaren nog steeds leesbaar is. Maarten hoeft al lang niet meer gesteund te worden. De website steunmaarten.org is een soort archief, waar de woorden steun maarten symbolisch zijn voor het succes om Maarten indertijd vrij te krijgen. Het is nu een schattige getuige in beton van een toenmalige succesvolle actie..

Een brug is niet bedoeld om beschreven en beschilderd te worden. En toch doen we dat al tientallen jaren. Hele volksstammen aan activisten en kunstenaars gebruiken bruggen, muren en pilaren in de openbare ruimte als tekenbord. Adbusters, Reclaim the Streets, Yo Mango!, Seeds not Bombs: de lijst met groepen die de fysieke openbare ruimte claimen, overnemen en als middel inzetten voor hun eigen doel wordt steeds langer.

Zo bont en blauw als de fysieke muren zijn, zo bleu zijn de digitale muren. De Insta wall is een zich zelf bevredigend rode loper vol eigenwaan. Facebook is een klaterende klaag-klucht en Twitter dealt uitsluitend nog in variaties op boos, bang en bloot.
En hoe belangrijk de boodschap ook is, de vorm blijft altijd hetzelfde. Daar mag je niks aan veranderen. Boven (of links) een foto. Een stukje tekst. En dan daaronder de comments en wat ruimte voor duimpjes. De vorm van de pot ligt vast, de stront hoef je er alleen nog zelf even in te gieten. Je bent een user, een gebruiker, een horige die braaf z’n portie persoonlijke data komt ruilen voor wat hartjes en duimpjes. Dat je over 20 jaar totaal onvindbaar bent, okay, maar dat je post al na drie uur door niemand meer gelezen kan worden, is toch wel raar. Of ben je toch maar gaan betalen omdat organic reach niks meer oplevert?

De Socials zijn een winkelcentrum. En de gebruikers treurige hoopjes dopamine die laveren tussen consumeren en geconsumeerd worden. Actiegroepen gebruiken dezelfde online branding technieken als start ups die kapitaal willen aantrekken. In de aandachtseconomie kunnen we alleen nog met de middelen die zij ons zelf geeft voldoende mensen bereiken om onze volgers te vertellen dat het kapitalisme kapot moet. Hoezo bestaan sociale bewegingen tegenwoordig überhaupt alleen uit volgers?

Als je echt een andere wereld wil dan kan je die niet bouwen met de waardeloze troep die de huidige in stand houdt. Elke seconde die je op Facebook doorbrengt is een feitelijke steun aan de rol die het platform bijv. heeft gespeeld in de verkiezing van Trump. Online haat, discriminatie en seksisme worden gefaciliteerd door diezelfde sociale media die we gebruiken om mensen op te roepen te demonstreren tegen haat, discriminatie en seksisme. Alsof de vega kok door de anus van een varken moet kruipen om bij de tofu te komen.

Activisten die gebruik maken van Facebook, Instagram, TikTok etc. vergeten dat als hun reach en followers écht een verschil zouden maken, ze al lang waren verbannen

Social media maken de protestbewegingen kapot. Activisten die gebruik maken van Facebook, Instagram, TikTok etc. vergeten dat als hun reach en followers écht een verschil zouden maken, ze al lang waren verbannen.
Alleen voor bewegingen die life style als revolutie willen verkopen is Insta te gebruiken. Social media maken het netwerk van sociale bewegingen voor tegenstanders zichtbaar. Social media maken een lang bestaan van sociale bewegingen absoluut onmogelijk. Op het internet lijkt er alleen maar ruimte te zijn voor een drift aanval. Solide coalities, compassie en affiniteit kan je er niet vinden.

Om de wereld te veranderen kan je beter in het echt samenkomen, in elkaars aanwezigheid iets bedenken, in het echt kan je samenhorigheid voelen, maar ook frictie onderling in de actiegroep opmerken. En dan samen ondersteboven hangend een spreuk op een brug over de A2 schilderen. Een spreuk die 20 jaar later nog leesbaar is én dat het effect heeft gehad, dat het een wereld van verschil heeft waar gemaakt.