Alle barrières tussen kunstenaar en publiek worden afgebroken bij Home Sequence

Kunst? Daarvoor hoef je helemaal niet naar het museum. Dat bewijzen organisatoren Sascha Pohle en Tao G. Vrhovec Sambolec van Home Sequence. In het laatste weekend van juni stelde Amsterdamse kunstenaars hun huis open en nodigden ze andere kunstenaars uit om te exposeren. Namens Amsterdam Alternative was ik te gast in vijf van die huizen.

Met een geheime sleutel op pad
Aangezien alle locaties van Home Sequence woonhuizen van kunstenaars zijn stond de lijst met adressen niet online, deze had ik dan ook vooraf in mijn mailbox ontvangen. Mijn eerste bestemming lag op een steenworp van mijn eigen huis in west. Het voelt toch maf, om bij een willekeurig huis aan te bellen. ‘Hello,’ klinkt het door de intercom. ‘Hi, Charlie here, for Home Sequence.’ ‘Ah, come upstairs!’ De dame die door de intercom klonk blijkt eenmaal boven Martine Neddam, beeldend kunstenaar en docent aan de Gerrit Rietveld Academie.

Een zelflopende hamster en kunst op het toilet
Als ik door de eerste ongemakkelijkheid heen ben, valt het me op hoe comfortabel het is om op deze manier kunst te kijken. Je mag alles ook aanraken, wat normaal natuurlijk uit den boze zou zijn. Een van de meest opvallende werken bij Martine thuis is er een uit de vaste collectie, op de wc: Untitled (1998) van bevriend kunstenaar André van Bergen. Een boekenkast waarin verschillende boeken zijn vastgelijmd. Wanneer ik de expositieruimte inloop struikel ik bijna over een hamster die zelf voortbeweegt in een plastic balletje. Hij maakt onderdeel uit van de expositie like a luminous animal (foto), van Michelle Son, die verder een soort stokbrood-trapleuningen en een vaas bloemen met verkleinglas herbergt. Een vervreemdend geheel waarvan je niet teveel moet willen snappen maar toch mateloos fascinerend is.

Minimuseum in een pet
Ik pak de fiets naar mijn tweede adres, waar kunstenaar Maartje Fliervoet woont en Martín La Roche Contreras is uitgenodigd om te exposeren. Martín laat me eerst prachtige tapijten zien die door Maartje zijn gemaakt. Maar waar hangt zijn eigen werk eigenlijk? Dan doet hij zijn pet af en komt het Musée Légitime tevoorschijn. Voor dit museum heeft Martín andere kunstenaars gevraagd om een heel klein, niet breekbaar werkje te maken. Iedere tentoonstelling is anders, want Martín pikt er telkens drie andere werken uit waarover hij vertelt. Wat volgt is een onderhoud van een halfuur waarin we het hebben over allerlei onderwerpen zoals kunst en educatie, de rol van de curator en de invloed van de locatie. Wanneer de volgende bezoeker binnenkomt besluit ik dat zij dezelfde aandacht van de kunstenaar verdient en dat het voor mij tijd is om op de fiets te springen, op naar de volgende.

Mediterraanse interventie in de Jordaan
Dit keer ben ik te gast bij Angelo Leonardo, Silvia Mantellini Faieta en Angeliki Tzortzakaki, die tezamen Season of Mistakes exposeren. Volgens curator Angeliki ‘een furieuze terugblik, geframed door de onmogelijkheid om de toekomst te verbeelden.’ Op een laptop in de keuken kijk ik naar wat een doorsnee Italiaans nieuwsitem lijkt. Het gaat over een controverse rondom een kunstdocent in Italië die is geschorst omdat ze haar studenten toeliet een project te maken waarbij recente immigratiemaatregelen werden vergeleken met fascistische rassenwetten van weleer. In het Italiaans verontschuldigt de docent zich, maar in de door Angelo bedachte Engelse ondertiteling geeft ze een vurig betoog over vrijheid, democratie, kunst en maatschappelijk debat. Tegelijkertijd ligt performancekunstenaar Silvia op haar bed in een andere kamer een breiwerkje te maken dat ze weer uit elkaar haalt als het straks af is. Een soort moderne Sisyphus-arbeid die de verschillende lagen van het bewustzijn symboliseert. Op de valreep van mijn bezoek mag ik mijn handen wassen met een kunstwerk: een zeepje waarop de tekst ‘Why can’t you think of me?’ op staat.

Antieke verpakkingsmaterialen
Een paar straten verderop beland ik in de huisstudio van Leonid Tsvetkov, die een wand waarachter zijn opklapbed zit vol heeft hangen met verpakkingsmaterialen die er uit zien als opgegraven voorwerpen uit de oudheid. Onder het genot van een biertje zitten we voor de wand en praten we erover. Met zijn ‘antieke’ sculpturen onderzoekt hij de intersecties tussen geschiedenis, materialistische cultuur en de consumptiemaatschappij. Zo hangen er bijvoorbeeld verpakkingen van een fietsslot en een dildo. Deze verpakkingsmaterialen zijn weggegooid en afgedankt zoals dat zoveel gebeurt met plastic, maar krijgen door Leonid’s interventie eeuwigheidswaarde mee doordat ze getransformeerd worden in waardevolle voorwerpen.

Kunst in een kartonnen doos
Als laatste kom ik bij kunstcollectief Multiple Choice terecht in de woning van Rumiko Hagiwara. Zij gaan nog een stap verder dan kunst bij iemand thuis kijken, want ze geven je ook de optie om kunst naar huis mee te nemen. Ze presenteren namelijk een soort A4-grootte kartonnen doos met verschillende werken erin. Hiernaast hebben ze ook nog een kookboek uitgebracht met rolled food waar de bezoeker al van kan proeven in de keuken. Alle kunst die in de woning is te zien is ook te koop. Het doet hierdoor wel een beetje aan als een galerie waarvan het commerciële karakter wat uit de toon valt met de andere huizen waar ik ben geweest.

Doorbreken van muren
Home Sequence laat de barrières tussen kunstenaar en publiek compleet vervagen. Je zit bijvoorbeeld letterlijk met de kunstenaar thuis op de bank met een pilsje samen te praten. Voor mij is dit een unieke manier van kunst beleven. Hoe vaak heb je wel niet in een museum gehad dat je de kunstenaar van een werk wil vragen: ‘wat wil je hier nou eigenlijk mee?’ Bij Home Sequence kun je dat gewoon doen. Het is bijna jammer dat het maar één weekend is, ik zou het liefst het hele jaar door bij kunstenaars kunnen aanbellen om even naar iets te kijken en het er direct over te hebben. Dit was de tweede editie van Home Sequence. Ik hoop van harte dat ze volgend jaar terugkomen met een derde editie (het liefst eigenlijk al eerder).

Photo: Silvia Mantellini