“Ik denk dat we veel van onze vorming los moeten laten.”
Handan Aydin over haar theaterprogramma Amsterdam Talks Sex

Sinds 2020 maakt Handan Aydin in het Plein Theater in Oost het programma Amsterdam Talks Sex. Haar doel: seksualiteit anders definiëren. Ik sprak Handan over haar kijk op seksualiteit en consent, haar Turks-Nederlandse achtergrond en ook over puppies en yin. “Ik probeer in de gesprekken die ik voer een soort openheid en intimiteit te creëren die ik ook in seksualiteit zelf verlang.”

We ontmoeten elkaar in het Plein Theater in de Oosterparkbuurt. Het is koud buiten en de stad is dicht vanwege de lockdown. Handan, die in Haarlem woont, is met een OV-fiets de stad doorgefietst voor een aantal afspraken en nu zitten we hier in een verder leeg Eetlokaal, deel van dit theater waar ze sinds 2020 Amsterdam Talks Sex presenteert. Ik vraag Handan naar de insteek van haar programma.

In de intro-leader van Amsterdam Talks Sex hoort de toeschouwer dat je seksualiteit anders wil definiëren. Waarom is een andere definitie van seksualiteit nodig
“Omdat seksualiteit nu vaak te smal wordt gedefinieerd. Het gaat om communicatie met elkaar, open durven te praten, dingen durven te benoemen en zonder schaamte dingen te kunnen bespreken. Waarom zouden we dat niet kunnen? Seks is iets dat we bijna allemaal doen of zouden willen doen. Seks zou dus eigenlijk heel normaal moeten zijn. Waarom doen we er dan vaak zo gek over?”

Seks is deel van onze basis,
net als school en bewegen.
En dan mag het ook soloseks zijn.

Waarom is het belangrijk om open over seksualiteit te praten?
“Omdat het je veel kan helpen in je leven, in hoe je omgaat met andere mensen. Seks is deel van onze basis, net als school en bewegen. En dan mag het ook soloseks zijn. Je lichaam hoort heel erg bij jou, dus heb je lichaam lief. Door te praten over seksualiteit kun je aangeven wat je wel en niet leuk vindt of wat je misschien nog moet ontdekken. Door dat te doen word je opener. Je wordt er gewoon een prettiger mens van.”

En waarom is het belangrijk om ook in maatschappelijk opzicht, zoals in Amsterdam Talks Sex, over seksualiteit te praten?
“Ik heb gewerkt als coach op het gebied van seks, liefde en relaties. In die één-op-één gesprekken merkte ik dat veel mensen tegen dezelfde soort dingen aanlopen: vrouwen die nog steeds worstelen met een orgasmekloof, een man die niet weet hoe hij seks moet hebben. Ook krijg ik vaak de vraag hoe het zit het met andere culturen. Daarom dacht ik: misschien moet ik een programma maken dat een basislijn geeft en waarin ik tegelijk ook mijn eigen nieuwsgierigheid kan volgen. Waarom zijn mensen polyamoreus? Hoe zit het met zwaardere mensen? Hoe zit met homoseksuele mannen en de PrEP-pil? 

Ik heb ook als plaatsvervangend directeur bij het expertisecentrum van de Politieacademie gewerkt. Om het werk beter te begrijpen deed ik een tijd nachtdiensten en reed ik bijvoorbeeld mee naar de Keileweg in Rotterdam waar toen veel heroïneprostitutie plaatsvond. Tijdens één van die nachten zat ik een beetje te kijken naar die enorme file van auto’s en ik zag daar hele gewone mannen. En ik dacht: hoe kan het zijn dat al die mannen naar die kleine dunne meisjes met die blauwe beentjes toegaan en dat zij het ook nog normaal vinden om seks met die vrouwen te hebben? Dan gaat er toch iets gigantisch mis? En dan hebben we het over Nederland, zogenaamd een vrij land. Maar zo vrij zijn we blijkbaar niet. Dat vind ik zorgwekkend. Hoeveel plezier hebben mensen in seks? Met die vraag doe ik wat.”

Over je definitie van seksualiteit. In een recente aflevering over misbruik maak je op een gegeven moment heel duidelijk het onderscheid tussen seksualiteit en verkrachting. Is seksualiteit voor jou per definitie sekspositief?
“Zeker, seks gaat voor mij over consent. Dat beide personen, of alle personen, ermee akkoord zijn en dat je dingen doet die je leuk vindt en die de ander leuk vindt. En dan kun je soms best een grens opzoeken en wat anders proberen. Maar het gaat om communicatie. Over hoe mensen naar elkaar kijken. Dat de persoon met wie jij bent jou op dat moment ziet als de leukste persoon op aarde. Waarom zou je anders seks hebben? Als ik met iemand ben die liever aan iemand anders denkt, dan denk ik: ga dan naar die ander. Wat doen we moeilijk?”

Is er dan minder sprake van consent als iemand tijdens een intiem samenzijn aan een ander denkt dan met wie deze persoon of dat op moment is? Mensen hebben hun gedachten toch niet altijd onder controle?
“Natuurlijk, sommige dingen en gedachten gebeuren gewoon. Maar toch denk ik dat het doel zou moeten zijn dat je met iemand bent die je ontzettend leuk vindt. Dat als je met iemand een seksuele relatie hebt je heel erg in dat moment bent. Je krijgt namelijk een soort toestemming van de ander om diegene aan te raken. Je mag bijna in iemands ziel. Dat wil je niet bezoedelen, daar wil je voorzichtig mee om gaan. Consent gaat dus veel verder dan alleen maar ‘ja’ zeggen. Als je bijvoorbeeld iemand een verhaal vertelt, of iemand vraagt aan jou hoe het met je gaat, dan kun je zeggen ‘goed.’ Maar je kunt ook zeggen hoe het écht met je gaat. Ook dat is consent: dat ik jou over mezelf vertel.”

Consent is natuurlijk ook een proces van afstemming, niet een contract dat je één  keer tekent.
“Precies, want je verandert ook. En de persoon tegenover je verandert. Je moet heel erg ingetuned zijn op elkaar. Dat is niet altijd makkelijk, maar het is denk ik wel de bedoeling.”

Handan loopt even achter de bar van het Eetlokaal om water op te zetten. Terug aan tafel pakt ze thee uit haar tas. “Ik heb zelf altijd mijn eigen thee bij me,” lacht ze, “ik ben altijd heel specifiek met mijn thee.” Ondertussen praten we door over consent.

Hoe kijk je in dit opzicht naar de MeToo-beweging, waarin consent misschien wel het kernbegrip is?
“Ik was blij met MeToo, natuurlijk. Eindelijk zeggen vrouwen al die shitdingen die ik zelf ook heb meegemaakt in plaats van die dingen elke keer maar weer lijdzaam ondergaan. Tegelijkertijd slaat MeToo soms ook door. Het moet geen middel worden om mensen te onderdrukken. De kern van de beweging is voor mij dat het belangrijk is om rekening met elkaar te houden en dan vooral ook met vrouwen.”

Zijn er persoonlijke ervaringen die bijdragen aan Amsterdam Talks Sex?
“Seksualiteit is voor mij ook een zoektocht. Je mag in Nederland er zeg maar niet te leuk uit zien. Vooral als je een hoge positie wil mag dat niet, want dan zegt dat iets over jou als vrouw. Om een voorbeeld te geven, ik heb een bril voor veraf zien. Het viel me op dat als ik een bril op heb ik anders word benaderd dan zonder bril. Of dat als ik make-up op doe ik anders word benaderd. Dat doet me verdriet.”

Hoe word je anders benaderd met bril?
“Dan word ik minder benaderd als een target, als een doelwit. Dan word ik veel gewoner benaderd. Veel vrouwen hebben toch het idee dat ze mooi en leuk moeten zijn. En als ik een bril op heb dan valt dat meteen weg, althans in mijn ervaring. Je zag net ook die enorme grote jas die ik aanhad. Die is superveilig. Mensen snappen niet hoe onveilig je je als vrouw soms kunt voelen in de openbare ruimte.”

Heb je dat vaak in Amsterdam?
“Nou niet per se alleen in Amsterdam. Het gesprek in Amsterdam Talks Sex gaat ook niet per se over Amsterdam alleen. Ik vond het gewoon leuk klinken: Amsterdam Talks Sex. Het klinkt heel krachtig. Zeker als je daar een dame neerzet, ikzelf dus, die niet van origine Nederlands is en die een Moslim-achtergrond heeft. En dan tóch over seksualiteit praten. Dat contrast vind ik tof. Nu mag ik gewoon wél al die vragen stellen.”

De onderwerpen van Amsterdam Talks Sex gaan van de PrEP-pil en polyamorie tot queer issues en de menopauze. Maar het is geen Spuiten en Slikken (het BNN-programma) dat meer de sensatie zoekt.
“Dat was voor mij ook heel belangrijk, dat het geen sensatie wordt. Want ik kan heel makkelijk twee mensen vinden die aan BDSM doen en hen vragen om iets voor te doen. Maar het is veel moeilijker om het over gevoel te hebben, om bijvoorbeeld te praten over hoe het is om homoseksueel te zijn als je uit een andere cultuur komt. Of over hoe dat nu precies zit in relaties tussen een oudere vrouw en een jongere man. Ik kies de onderwerpen met name uit eigen nieuwsgierigheid en word daar inmiddels ook bij geholpen door een kleine redactie.”

Wat is voor jou belangrijk in een open gesprek?
“Informatie is voor mij belangrijk. Amsterdam Talks Sex heeft een beetje een educatief karakter. Het is dus niet alleen entertainment. Ik wil dat mensen er wat van meekrijgen en op een andere manier naar seksualiteit gaan kijken. Zo richt ik mijn gesprekken ook in.”

Hoe nodig je mensen uit om over hun gevoel te praten?
“Dat is een beetje een vaardigheid geworden. Ik vertrouw op mijn nieuwsgierigheid. Ik heb veel gesprekken gevoerd, ook als coach. Inmiddels weet ik dus wel een beetje hoe ik moet praten met die persoon tegenover me. En hoe ik mensen kan laten praten. Amsterdam Talks Sex vindt weliswaar plaats in een theater, maar binnen het programma probeer ik toch een afgesloten en intieme setting te creëren. Om een voorbeeld te geven: ik had een keer een dame in mijn programma die vooraf aangaf wél te willen praten over haar lesbisch zijn maar níet over seks. Daarin was ze heel duidelijk. En ik dacht: oké, Amsterdam Talks Sex maar we gaan het niet over seks hebben. Maar ze zat er nog geen vijf minuten en het gesprek ging al over seks. Toen moest ik wel lachen in mezelf.”

En was het neem ik aan mét haar consent dat het gesprek toch over seks ging?
“Ja hoor! Ze zei ook zelf: oké nu praat ik dus toch over seks. Het punt is: veel mensen zijn bang dat als je in zo’n programma zit je opeens allemaal dingen gaat zeggen die je eigenlijk niet wil zeggen. Maar dat is niet mijn bedoeling. Ik wil mensen in het gesprek juist veiligheid bieden. Dat het oké is te zijn wie jij bent en dat het oké is te zijn wie ik ben. Dat mensen zich niet beoordeeld of veroordeeld voelen. Ook dat is intimiteit. Nu ik er zo over nadenk is dit wel een parallel tussen seksualiteit zelf en mijn gesprekken erover. Ik verwacht een soort openheid en intimiteit die je ook in seksualiteit mag verlangen.”

Ben je zelf altijd open geweest over seksualiteit?
“Ik heb het wel geprobeerd maar het is me niet altijd gelukt. Ik heb een Moslim-achtergrond. Het voordeel daarvan was dat ik heel weinig over seksualiteit wist. De Turkse wereld en de Nederlandse wereld waren voor mij heel gescheiden. In de Nederlandse wereld mocht naar mijn gevoel veel meer, terwijl in de Turkse wereld het verschil tussen mannen en vrouwen heel erg groot is. Daar was ik het sowieso al niet mee eens. Dat vuur werd alleen maar aangewakkerd door de feministische boeken die ik als tiener las in de bibliotheek. Rubyfruit Jungle bijvoorbeeld van Rita Mae Brown. Dat gaat heel erg over vrijheid, daarin heb ik ook altijd geloofd.”

Was dat vrijheidsstreven een worsteling voor je?
“Ja natuurlijk. Ik ben op mijn vijftiende van huis weggelopen. Mijn vader dacht dat ik op straat zou belanden en lijf en leden zou verkopen. Maar het enige wat ik wilde was studeren en de vrijheid hebben dat te kunnen doen. Het heeft wel lang geduurd voordat mijn ouders dat zo begrepen. Toen ik wegliep van huis liet ik een veilige situatie achter en kwam ik terecht in een onveilige situatie. Ik ging Nederlands studeren aan het HBO met het idee om docent Nederlands te worden. Ik werd toen aangerand door een docent. En je moet je voorstellen: ik had mezelf onttrokken aan die veilige omgeving, ik was helemaal alleen. En die docent randde me aan. Ook aan die docent heb ik me toen wel kunnen ontworstelen, maar ik wist niet wat ik moest doen. Ik wist niet waar ik naartoe moest. Ik kon niet naar mijn ouders of mijn familie. En mijn Nederlandse vriendinnen zeiden: dan had je maar beter moeten oppassen. Dat was een hele eenzame situatie.”

Hoe is de relatie met je ouders nu?
“Nu heb ik wel heel goede gesprekken. Nu kan ik wél zeggen: oh doen jullie weer hetzelfde? Nu heb ik wel recht van spreken, wat ik toen in hun ogen niet had.”

Hoe ben je opener geworden met je ouders?
“Mijn ouders zeggen nu: we wisten niet beter, we dachten dat als iemand naar je keek je meteen met die persoon mee zou gaan. Maar ik ben toch niet achterlijk zei ik toen. Dat dachten mijn ouders dus blijkbaar wel. Die dachten: ze is een meisje dus we moeten haar beschermen. En we moeten dat maagdenvlies beschermen want ze moet later ook nog trouwen. Maar ik wilde niet trouwen.”

In Amsterdam Talks Sex benadruk je af en toe je biculturele achtergrond, als je je tenminste identificeert met die term “bicultureel.” Hoe heeft die achtergrond je gevormd?
“Wat is bicultureel? Als mensen naar mijn identiteit vragen zeg ik mijn naam: Handan. ‘Waar komt die naam vandaan,’ vragen ze dan, ‘ben je dan ook Turks?’ En dan zeg ik: ‘ja dat ben ik ook.’ Maar maakt het uit? Mijn Nederlands is beter dan mijn Turks, dat weet ik wel. Ik ben opgegroeid en getogen in Stadskanaal in Groningen. Het was daar enorm gereformeerd al had ik dat toen niet door. Ook dat heeft me gevormd. Weet je, veel vorming is helemaal niet zo leuk en ook helemaal niet zo goed voor ons. Ik denk dat we veel van onze vorming juist los zouden moeten laten. De vorming die ik voor mezelf zoek zit ‘m niet in de Turkse cultuur of in de Nederlandse cultuur. Het zit ‘m in de mensen die ik vind. Of ik daar een goede klik mee heb. Of ik mezelf kan zijn met vrienden en over dingen kan praten waar ik het over wil hebben.”

Hoe kun je je vorming loslaten?
“Dat gaat stapje voor stapje. Je moet je de hele tijd afvragen: doe ik dit vanuit cultuur of is dit mijn eigen keuze? Is dit een keuze die me eigenlijk is opgelegd? Sommige dingen zitten zo diep in onze psyche dat deze heel moeilijk zijn om te veranderen. Ik heb inmiddels ook kinderen en dan merk je wel of hoe jezelf bent opgevoed, of de waardes die je hebt meegekregen, of die wel of niet kloppen. Ik merk dat zelfs met mijn puppy die ik sinds kort heb. Ook die is een spiegel.”

Vertel, hoe is je puppy een spiegel?
“Puppy’s bijten graag. De mijne bijt bijvoorbeeld in mijn arm. En ik denk: puppy’s moeten niet bijten, dat moeten ze afleren. Puppies hebben geen handen, daarom gaan ze bijten. Dus ik word boos en tegelijk vraag ik me af of dat wel gaat dat helpen, boos zijn op een puppy. Daar komt ook nog de gedachte bij dat een hond vies is, dat zit heel erg in de islamitische cultuur. Ook dat is iets waar ik dan over nadenk. Dat bijten hoort gewoon bij zo’n dier. Je moet het ze afleren maar op een hele langzame rustige manier. Dat is voor mij nog niet zo makkelijk want ik heb de neiging heel boos te worden als ik word aangevallen. In die zin is mijn puppy een spiegel.”

Om bij je biculturele perspectief te blijven, bij je perspectief als Handan, in de aflevering over de menopauze zeg je het gek te vinden dat in de Nederlandse of Westerse cultuur het niet geaccepteerd wordt als vrouwen boos worden. Je moet altijd vriendelijk en aardig blijven, zo zeg je, terwijl in de Turkse cultuur boosheid bij een vrouw redelijk normaal wordt gevonden. “Als vrouw mag je ook boos zijn.” Kun je daar wat meer over zeggen?
“Veel Nederlandse vrouwen—in het algemeen, niet allemaal—vinden het moeilijk boos te worden of boosheid te laten zien. In de Turkse cultuur is die boosheid niet zo erg, je mag je emotie laten zien. Bijvoorbeeld als iemand je aanraakt terwijl je dat niet wil, dan kan ik zachtjes zeggen: sorry, nee, ik wil dat niet. Maar ik kan ook zeggen: gast blijf van me af, als je dat nog een keer doet dan pak ik je bij je strot. En ik ben een kleine dame hoor, ik weet dat dat me niet veel zou helpen. Maar ik dúrf iets te zeggen. Want als je niets met boosheid doet dan wordt het een soort false yin, wel boos zijn maar het niet tonen. Dat je zegt, oké dat doe ik dan wel weer, terwijl je eigenlijk boos bent en niet hebt kunnen zeggen wat je eigenlijk wil.”

Dat je je voegt?
“Meer dat je die boosheid onderdrukt, waardoor deze er altijd weer op een andere manier uitkomt. Dat je ergens ontevreden over bent en je denkt van ‘rot op,’ maar je kan dat niet zeggen. Terwijl er veel kracht zit in boos zijn.”

Ik kom zo terug op die yin maar nog even over boosheid: is dat deel van wat je drijft in Amsterdam Talks Sex, je verontwaardiging over hoe de maatschappij omgaat met vrouwen?
“In Nederland is de gedachte bij seksisme toch vaak: maak je niet te druk, het gaat wel over. Nou ik maak me er wél druk over. Als dingen twee of drie keer voorkomen dan is er gewoon sprake van een patroon. Seksisme heeft ook met seksualiteit te maken. Het heeft te maken met hoe je als vrouw naar je eigen vrouwelijke kant kijkt, met wat je vindt van je vrouwelijke kant. En het heeft te maken met hoe mannen naar hún vrouwelijke kant kijken want mannen hebben net zo goed een vrouwelijke kant. Het gaat mij om hoe we omgaan met vrouwen en met vrouwelijkheid. Daar verbaas ik me over en erger ik me soms ook wel aan.”

Hoe zie jij precies de relatie tussen seksualiteit en seksisme?
“Dat als je van een bepaalde genderidentiteit bent het blijkbaar normaal is dat je wordt onderdrukt. Dat komt ook tot uiting in seksualiteit. Je bent als vrouw vaak een object en een man mag daar gebruik van maken. Je seksualiteit wordt bijna opeisbaar. Dat zit ook in alle religies. Als vrouw moet je je voegen, je bent een soort baarmachine.”

Is die onderdrukking ook geïnternaliseerd?
“Dat denk ik wel ja. De vrouwelijke kant wordt onderdrukt. Stel je voor: je bent een trans-man, dus een vrouw die een man wordt. Dat mag eerder dan een man die een vrouw wordt. Een man die een vrouw wordt, een trans-vrouw, wordt zó vaak in elkaar geslagen in Nederland. Het wordt niet geaccepteerd, dat iemand van een mannelijke naar een vrouwelijke rol gaat.”

Dus je ziet die onderdrukking van het vrouwelijke bij alle genders?
“Je ziet het gewoon in de maatschappij. Dat komt omdat de vrouwelijke rol als minder wordt gezien; dat zit heel erg in de Westerse maatschappij. Fatima Mernissi [een Marokkaanse feministe en sociologe] zei dat volgens mij heel mooi. Zij zegt: het líjkt wel alsof vrouwen in de Westerse maatschappij meer te zeggen hebben, maar eigenlijk moeten vrouwen in die maatschappij twee keer zo hard werken. In Nederland vinden we onszelf zogenaamd vrij, wat dus eigenlijk niet zo is. En dan veroordelen wíj als vrouwen ook nog eens ándere vrouwen. En natuurlijk gebeurt dit ook in andere delen van de wereld. Denk aan de besnijdenis van vrouwen in sommige Afrikaanse culturen; dat wordt dus gedaan door vrouwen.”

Eerder refereerde je aan die vrouwelijkheid als yin, een woord dat ik associeer met spiritualiteit. Nu ben je ook yogadocente en ik vroeg me af: hoe vormt dat je kijk op seksualiteit?
“Voor mij is yoga vooral rust vinden in mezelf. Het is goed voor mijn lichaam zorgen, want het lichaam is onderdeel van de ziel. Daar horen bewegingen en asana’s (houdingen) bij. Maar het is ook wel ietsje meer dan dat. Yoga gaat voor mij ook om goed of schoon leven. Maar volgens mij deed ik dat ook al voordat ik met yoga begon.”

Zou je jezelf spiritueel noemen? Ik vraag dit omdat in je programma over de menopauze het een tijd over de invloed van de maan op de menstruatiecyclus gaat. Hoe rijm je dat met je toch ook wel nuchtere perspectief op seksualiteit?
“Ik geloof wel in iets hoor, in iets dat hoger is dan onszelf. Ik geloof ook wel dat sommige toevallige dingen geen toeval zijn. Maar het is moeilijk te zeggen. Zijn maan en menstruatie met elkaar verbonden? Ik zou dat graag willen geloven, maar of het echt zo is, dat weet ik niet. Wat ik wel weet is dat met volle maan de politie vaker uitrukt. Met volle maan gebeurt er gewoon meer. Ziekenhuizen worden voller. Het doet dus wel iets met ons.”

Om de vraag wat concreter te maken: wat is het verband tussen Amsterdam Talks Sex en je werk als yogadocent?
“Voor mij niet heel veel hoor. Yogales geven en volgen heeft veel meer met mijn eigen pad te maken. Dat ik niet blijf hangen in mijn emoties. Dat leer ik van yoga.”  

Helpt die rust je in het voeren van gesprekken en in het uitnodigen van anderen om open te zijn over hun gevoel?
“Misschien wel ja. Maar ik doe al vijftien jaar lang yoga en voor die tijd voerde ik ook al veel gesprekken. Ik ben nu wel minder bang om iets verkeerd te zeggen maar dat kan ook ervaring zijn. Door yoga heb ik wel beter leren omgaan met mijn lichaam. Als ik bijvoorbeeld een houding doe merk ik snel als ik ergens verkramp. En als ik dan in een houding blijf, dan kan ik die verkramping losmaken en merk ik dat ik meer ruimte krijg in mijn lichaam. Net alsof mijn ziel meer ruimte krijgt in het huis waarin ik woon. Vervolgens kan ik ook weer beter nadenken. Yoga geeft heel veel ruimte, ook ruimte om naar jezelf te kijken.”

En hoe werkt dat in gesprekken? Hoe creëer je daarin ruimte? En weet je, misschien probeer ik nu ook wel een verband te zoeken…
“… dat er misschien niet is. Yoga is gewoon onderdeel van mezelf geworden, een tweede natuur. Maar daarin lijkt mijn yoga ook wel op het bidden van mijn moeder. Mijn moeder bidt vijf keer per dag, dat is eigenlijk hetzelfde: islamitisch bidden en yoga. Zij doet ook oefeningen als ze bidt en ze zit ook op een matje. Alleen doe ik meer houdingen.”

Misschien met het verschil dan dat bidden in de christelijke of islamitische traditie gepaard kan gaan met een oordeel over de eigen gedachten, over de eigen seksualiteit ook. Terwijl in de yogatraditie heel erg dat niet-oordelende zit. Als ik naar je luister zit hier ook een verband tussen yoga en seksualiteit, dat je in beide bewuster probeert te worden van je lichaam en je gedachten. Een soort consent in de relatie tot jezelf.
“Precies, dat je niet je gedachten bent.”

Van yoga weer naar het theater: hoe ben je terecht gekomen bij het Plein Theater?
“Ik had al bij verschillende plekken geprobeerd toen ik bedacht dat ik Berith, de directrice van het theater, wel eens ben tegengekomen. En zij vond het een leuk idee. Toen werd het meteen corona. Ik geloof dat we die eerste aflevering met smartphones hebben opgenomen. We begonnen iets te maken en nu zitten we in een fullblown theaterprogramma.”

Wie is je publiek?
“Dat is bij elke uitzending anders. De keer dat het ging over gigolo’s en high-class escorts was er een totaal ander publiek dan anders. Die kwamen niet naar de uitzending over de menopauze, daar kwamen vooral vrouwen op af.”

Hoe bereik je mensen? Die mannen in Rotterdam bijvoorbeeld in de auto’s op de Keileweg, wil je die ook bereiken? Hoe probeer je invloed te hebben op de samenleving?
“Goede vraag. Hierom maak ik ook podcasts onder de naam Love on Air. En daarom heb ik de Love Sexy Collective opgericht, waar ook Amsterdam Talks Sex onder valt. Ik had laatst ook een programma in Utrecht en ik ben bezig in Rotterdam. En op het Marcanti College hier in Amsterdam ga ik kijken of we stukjes van Amsterdam Talks Sex kunnen gebruiken als katalysator voor gesprekken met jongeren. Tijdens die uitzending over gigolo’s vroeg ik bijvoorbeeld of de service ook met een orgasmegarantie voor vrouwen komt. Iedereen moest daar heel hard om lachen. Een filmpje met die vraag is denk ik een leuke ijsbreker zijn voor als ik met jongeren in gesprek ga.”

Tot slot, hoe is het gesteld met de seksuele openheid in Amsterdam?
“Amsterdammers zijn redelijk open, maar hangt er vanaf waar in Amsterdam je bent. Amsterdam is niet meer zo sex, drugs en rock ‘n roll als dat het ooit was, maar daar moeten we ook niet meer naar terug willen na MeToo en de andere emancipatiebewegingen die we hebben gehad. Ik hoop dat dingen veranderd zijn, dat vrouwen het steeds raarder gaan vinden om als tweederangs te worden behandeld. Dat mág toch niet. Ik blijf seksualiteit een interessant onderwerp vinden. Hoe elke persoon er toch nét weer anders tegenaan kijkt, en al dan niet de vrijheid heeft om er op een bepaalde manier tegenaan te kijken. Ik krijg zoveel berichten van dames met een moslimachtergrond die zeggen: wauw, dat je dit doet, al heb ik ook heel slechte reacties gehad, mensen die boos worden.”

Daar heb ik eigenlijk niet naar gevraagd, naar hoe de Turkse gemeenschap of de moslimgemeenschap in Amsterdam tegen je programma aankijkt.
“Ik was vorige week bij een soort kerstborrel en daar was een Turkse dame die ik kende en ze zei tegen een andere dame: Handan doet Amsterdam Talks Sex. En die vrouw zei: Wat? Doen wij dat? Dan merk ik dat het wat met mensen doet. Veel Turkse mensen vinden het allemaal heel erg gedurfd. Ook Nederlandse vrouwen trouwens. En ik vind het zo gek dat mensen het zo gedurfd vinden. Want alles wat ik zeg is nou niet bepaald van dat je zegt: wat gedurfd!”